Webcontent-Anzeige
HODOWLA LASU
W składzie gatunkowym lasów Nadleśnictwa dominuje sosna zwyczajna, która zajmuje 89,1% powierzchni. Sosna tworzy lite jednopiętrowe drzewostany lub z domieszką: na słabszych siedliskach z brzozą, a na żyźniejszych z dębem.
Drugim po sośnie gatunkiem jest dąb, zajmuje on 4,85% powierzchni, tworząc ważne z przyrodniczego punktu widzenia i stosunkowo dobrze wykształcone dąbrowy i grądy. Brzoza zajmuje w Nadleśnictwie trzecią pozycję z udziałem 2,6 % tworzy najczęściej drzewostany w zmieszaniu z sosną, olchą, jesionem. Czwartym spośród gatunków liczących się w składzie drzewostanów Nadleśnictwa jest olcha. Tworzy lite drzewostany z sadzenia, rzadziej odroślowe lub z samosiewu. Pozostałe gatunki liściaste i iglaste stanowią element domieszkowy w różnych drzewostanach, zajmując nikły procent powierzchni. Buk występuje w II piętrze i podszycie, nielicznie występuje jesion, głównie na siedliskach w pobliżu cieków wodnych i jezior, tworząc interesujące z przyrodniczego punktu widzenia lasy łęgowe.
Udział powierzchniowy poszczególnych typów siedliskowych lasu w Nadleśnictwie Ośno Lubuskie przedstawia się następująco: siedliska borowe zajmują 58,42 % powierzchni, natomiast lasowe i olsy 41,58 %.
Od 1995 roku na terenie Nadleśnictwa realizowany jest program zalesiania gruntów porolnych , przejętych od AWRSP. Do chwili obecnej zalesione zostało 1268 ha. Materiał sadzeniowy produkowany jest w szkółce leśnej, a szeroki asortyment produkcyjny szkółki w pełni zabezpiecza potrzeby nadleśnictwa.
W Nadleśnictwie Ośno Lubuskie uznano 298,75 ha gospodarczych drzewostanów nasiennych, w tym dla brzozy brodawkowatej (12,51 ha), modrzewia europejskiego (1,97 ha), świerka pospolitego (1,57 ha) , sosny zwyczajnej (192,23 ha), Dęba szypułkowego (39,14 ha), dęba bezszypułkowego (51,33 ha).
Baza nasienna (z wyjątkiem buka) jaką dysponuje Nadleśnictwo w pełni zaspokaja zapotrzebowanie na materiał sadzeniowy, a oprócz tego od 1998 roku z powodzeniem jest wykorzystywana do podsiewów na zakładanych uprawach leśnych.
Nadleśnictwo posiada swoją szkółkę leśną po łącznej powierzchni produkcyjnej 624 ary. Szkółka w pełni zaopatruje nadleśnictwo w sadzonki, a dodatkowo produkuje materiał sadzeniowy dla innych jednostek oraz dla odbiorców prywatnych.
Wszystkie zabiegi hodowlane realizowane na terenie Nadleśnictwa mają jeden wspólny cel. Stworzyć ekosystemy leśne o urozmaiconym składzie gatunkowych, odporne na działanie czynników biotycznych i abiotycznych, dostosowanych w swoim składzie gatunkowym do warunków siedliskowych z wykorzystaniem istniejącego zróżnicowania mikrosiedlisk i będących jednocześnie ostoją dla wielu gatunków flory i fauny, zarówno tej rzadkiej jak i pospolitej.
Asset Publisher
Asset Publisher
OCHRONA LASU.
OCHRONA LASU.
Lasy Nadleśnictwa charakteryzują się dużą zmiennością składu gatunkowego uwarunkowanego zmiennością siedlisk.
Obecny stan zdrowotny i sanitarny drzewostanów należy określić jako dobry. W minionych latach w lasach Nadleśnictwa miały miejsce masowe pojawy szkodników pierwotnych.
W roku 1995 zostały zaatakowane drzewostany przez boreczniki sosnowe. Zabieg ratowniczy dokonano na powierzchni 10 500 ha z pozytywnym skutkiem.
W latach 2013-2014 zostały zlokalizowane ogniska gradacyjne barczatki sosnówki. Przeprowadzono zabiegi chemicznego ograniczania liczebności gąsienic na powierzchni 4201 ha.
Drzewostany, które osłabione zostały żerem szkodników pierwotnych są bardziej narażone na występowanie szkodników wtórnych. Zasadniczy wpływ na powstawanie posuszu i stan zdrowotny drzewostanów w Nadleśnictwie mają: smoliki, przypłaszczek granatek oraz cetyńce. Najskuteczniejszą metodą walki ze szkodnikami wtórnymi jest wyszukiwanie na bieżąco i usuwanie drzew zasiedlonych.
Drzewostany na gruntach porolnych narażone są na choroby infekcyjne głównie zgniliznę i hubę korzeni. Na powierzchniach najbardziej zagrożonych stosowane są biologiczne preparaty powodujące eliminację bazy pokarmowej dla patogena.
Szkody od zwierzyny w uprawach i młodnikach są gospodarczo znośne. Elementami decydującymi o takiej wielkości szkód są: utrzymywanie liczebności zwierzyny na właściwym poziomie, wprowadzanie na szeroką skalę podszytów i podsadzeń produkcyjnych gatunków liściastych, które rozszerzają bazę żerową zwierzyny.
W dniu 23 maja 2014 r. na terenie Nadleśnictwa wystąpiły huraganowe wiatry połączone z gradobiciem. Obszar uszkodzony oszacowano na powierzchni ponad 2500 ha. Biorąc pod uwagę różny stopień uszkodzenia drzewostanów, wciąż pojawiające się nowe pozycje na których stwierdza się uszkodzenia należy przyjąć, że powierzchnia ta może ulec zmianie i znacznie wzrosnąć. Gatunkiem, który najbardziej ucierpiał w wyniku gradobicia, jest sosna w różnych fazach rozwojowych. Stan uszkodzenia części upraw i młodników daje możliwości regeneracji, jednak ich jakość hodowlana uległa znacznemu obniżeniu.
OCHRONA PRZYRODY
Ochrona przyrody w dzisiejszych warunkach powinna stanowić integralną część planowej i racjonalnej gospodarki leśnej. W taki właśnie sposób traktujemy w naszym Nadleśnictwie ochronę przyrody. Świadczą o tym ciekawe gatunki flory i fauny, jakie można spotkać na naszym terenie.
Północna część Nadleśnictwa wchodzi w skład Parku Krajobrazowego „Ujście Warty" utworzonego w 1996 roku. Obejmuje on swoim zasięgiem 930,37 ha terenu Nadleśnictwa. W 2001 roku w granicach Parku Krajobrazowego utworzono Park Narodowy „Ujście Warty". Teren Parku graniczy z terenem Nadleśnictwa, a znaczna część jego otuliny leży na gruntach Nadleśnictwa. Głównym celem utworzenia Parku Narodowego było zachowanie i ochrona siedlisk ptaków wodno-błotnych na rozlewiskach ujściowego odcinka doliny Warty. Na terenie Nadleśnictwa gniazduje szereg gatunków ptaków pokarmowo związanych z obszarem parku, m.in.: puchacz, bielik, bocian czarny, których gniazda objęte są ochroną strefową.
Przyroda, a szczególnie jej fragmenty lub zjawiska o wybitnych walorach, występujące na terenie Nadleśnictwa są objęte różnymi formami ochrony: pomniki przyrody, rezerwaty przyrody, zespoły przyrodniczo-krajobrazowe, użytki ekologiczne, ochrona gatunkowa roślin i zwierząt.
OCHRONA PRZECIWPOŻAROWA
Nadleśnictwo Ośno Lubuskie jest zaliczone do II kategorii zagrożenia pożarowego. Duże monokultury sosnowe oraz uwarunkowania atmosferyczne (długie okresy suszy, brak opadów) sprzyjają powstawaniu pożarów. Jednak głównym sprawcą pożarów jest człowiek i jego nieodpowiedzialne zachowanie w lesie i na polach. Często pożary lasów są efektem bezmyślnego wypalania traw.Lasy Nadleśnictwa są monitorowane w okresie od wiosny do jesieni przez 3 kamery telewizji przemysłowej które zlokalizowane są w we wsi Gronów, Radów oraz Trześniów. Obejmują one swoim zasięgiem teren całego Nadleśnictwa oraz część Nadleśnictwa Sulęcin, Lubniewice, Rzepin oraz Dębno. Posiadamy na swoim wyposażeniu wóz patrolowo gaśniczy Ford Ranger. W okresie największego zagrożenia pożarowego patrolowanie terenu wspomagają samoloty patrolowo gaśnicze, czarterowane przez RDLP. Z uwagi na liczne zbiorniki wodne, część z nich jest wykorzystana jako punkty czerpania wody. Na terenie Nadleśnictwa znajduje się 12 punktów czerpania wody, z czego 11 są to naturalne punkty (jeziora, cieki wodne) oraz jeden sztuczny zbiornik z wodą.
Rocznie dochodzi do około 5-7 pożarów. Są to w większości pożary o małej powierzchni. Dzięki skutecznym działaniom prewencyjnym oraz dobrej współpracy Nadleśnictwa z okolicznymi jednostkami OSP.